Waar een mens begint

Een mens kan alles zijn
een reiziger, een liefhebber een stem in de wind.
Maar eerst
moet ze zichzelf zijn,
in de stilte van haar eigen huis.

Na lang dwalen over wegen zonder naam,
langs steden van verlangen,
door landen vol verwachting.
Toch rust de ziel pas
waar muren ademen
en stilte geen leegte is.

Achter deuren van hoop
sluimert angst,
sluimert dromen.
Ze dwaalt door schaduwen,
voor zij zich toont.

Een mens,
kan vrijheid schrijven in hoofdletters,
en dansen over de daken.
Laten de wind haar dragen.
Ze buigt,
ze groeit,
Ze breekt en bloeit weer open.
Leg een zachte bodem onder haar tred.
Geen marmer, geen goud,
Maar aarde die draagt.

Een mens,
kan zichzelf aan kijken in de spiegel van de ochtend,
Fluistert beloftes naar morgen.
In de uithoeken van het onbekende,
voor ze landen kan.

Open een deur,
Niet naar antwoorden,
Maar naar haar moeheid,
Haar wanhoop,
Haar verlangen om te rusten.

Want een mens,
die kan werken, leren,
liefhebben, verliezen,
schrijven,
en huilen om het alles.

Maar eerst,
Moet er een plek zijn
in deze wereld vol storm,
waar ze simpelweg mag zijn.

Hier,
waar rust geen stilstand is
maar een fluistering van thuiskomen.