Vluchteling op de leugenbank - Chris Brüggemann

Dit verhaal is ook te beluisteren op Spotify >>>

Datum: 20-04-2025
Schrijver: Chris Brüggemann

Daar zit ik dan. Als Wijkenaar op een lege leugenbank, voor het slot en met uitkijk op de Muntstraat. Nee, geen echte Wijkse. Ik woon hier pas 21 jaar en voel me ontzettend thuis in Wijk bij Duurstede maar hoor hier niet. Eens een Amsterdammer, altijd een Amsterdammer. Dat werd me ook wel duidelijk gemaakt toen ik in de binnenstad kwam wonen. Door rasechte Wijkse bewoners. Goed volk hoor. Ze groeten op straat, geven gratis advies, zijn zo direct en duidelijk als een Amsterdammer. Als je al grijze haren hebt dan zeggen ze nog jochie tegen je.

Maar ik blijf toch een illegaal. Een vluchteling uit de grote stad of van elders. En het klopt. Mijn oude, inmiddels overleden, oom Jan was eens in onze familiegeschiedenis gedoken. Hij wist te vertellen dat we in de middeleeuwen in België woonden – wat zou kunnen kloppen want mijn naam is Brugge man. Hij ontdekte dat wel in een tijdperk dat Belgenmoppen populair waren. Ook had oompje altijd wel kleurrijke verhalen. Maar toch kan het waar zijn. Later verhuisde de familie naar Duitsland. En een deel woont daar nog steeds. Voor een nette uitspraak veranderde de naam in Brüggemann. Overgrootvader verliet zijn Duitsland om in Nederland handel te drijven. Hij was een soort economische vluchteling. Mijn opa handelde later in heiligenbeelden maar was zelf geen heilige.

Daar zit je dan. Op een leugenbankje. Als Vlaamse-Duitser en Amsterdammer. Als illegaal. Daar moet je dan wat mee. Toch? Gelukkig heeft Wijk bij Duurstede de werkgroep Vluchtelingenwerk. Daar heb ik me gemeld. Niet als vluchteling maar als vrijwilliger, als ervaringsdeskundige. Ik probeer, net als al die gevluchte mensen uit allerlei delen van de wereld, in te burgeren. Uiteindelijk een echte Wijkse te worden.

Ik ontdek dan dat je zonder BSN geen burger bent, zonder kinderbijslag geen recht hebt op kindertoeslag. Dat diensten die je belasten ook je toeslagen kunnen verstrekken. Dat er overal potjes voor zijn. Dat je met steun geld voor een fiets kan krijgen zonder dat je een fiets koopt.

Ben je me kwijt? Snap ik. Neem een moedig besluit, net als ik. Het leven is niet altijd logisch en je kunt  nou eenmaal niet alles begrijpen. Gelukkig spreek in Nederlands en ken de cultuur aardig. Dat  helpt me om mijn weg te vinden.

Ik staar de Muntstraat in. De straat waar de Wijkse munten werden geslagen. Waar het museum was waar de munten werden getoond. Ik denk aan het oude Dorestad. Aan die mooie geschiedenis. Een handelsplaats waar handelaren van heinde en ver hun spullen probeerden te slijten. Iedereen was er welkom. Misschien wil ik eigenlijk wel een Dorestadse zijn. Zou die geschiedenis alle inwoners kunnen verbinden?