Loslaten om te leven - Mayssa Bensalah interviewt Sarida van der Meer
Datum: 15-04-2025
Schrijver: Mayssa Bensalah
Soms laat het leven diepe sporen achter nog voordat het écht begonnen is. Dit is het verhaal van Sarida, een vrouw van bijna 60, wiens jeugd werd getekend door de pijn van een gebroken gezin, maar die ondanks alles haar eigen vleugels uitsloeg. Sarida groeide op in Zeeland, tussen haar moeder, stiefvader en drie zusjes. Haar vader was allang uit beeld, haar moeder voor de tweede keer gescheiden, en de muren van haar huis vulden zich vaker met ruzie dan met liefde. Als kind leerde ze al vroeg: niet iedereen krijgt de warmte waar je als kind eigenlijk recht op hebt.
Thuis voelde nooit écht als thuis. Haar hoofd zat vol met dromen over vrijheid weg van de spanningen, de harde woorden en het gevoel van onbegrip. Op haar 18e, met haar toekomst in eigen handen, vond ze haar eerste uitweg. Haar stiefvader hielp haar aan een baantje bij de Rabobank, en een vriendin vond een kamer voor haar. Voor het eerst proefde ze de smaak van onafhankelijkheid, en die smaakte naar méér. Sarida vond haar rust in haar geloof. De kerk was haar veilige haven, de plek waar ze leerde dat liefde niet vanzelfsprekend is, maar dat het wel degelijk kan bestaan.
Daar ontmoette ze ook de jongen die haar hart stal de zoon van de dominee. Na anderhalf jaar verkering trouwden ze, en samen bouwden ze een leven. Niet uit verplichting, maar uit keuze. Want liefde is iets wat je kiest, keer op keer. Ze vond haar ware identiteit in iets waar haar hart echt voor klopte: juf zijn. In de klas vond ze wat ze thuis miste verbondenheid, begrip en de kans om kinderen iets mee te geven wat zij zelf zo had gemist: warmte, geduld en een veilige plek om te groeien. Haar werk was niet zomaar een baan, het werd haar missie. Maar het leven liet haar niet ongeschonden. In 2005 begon haar lichaam tegen te werken. Een rughernia en later een hartinfarct dwongen haar stil te staan, letterlijk en figuurlijk. Loslaten van haar werk was een van de moeilijkste beslissingen, maar ook dat leerde haar: sommige dingen kun je niet controleren. En toch, wie zij is, raakte ze niet kwijt. Wijk bij Duurstede werd haar thuis. Een plek waar mensen trots zijn, waar buren elkaar nog echt kennen, en waar ze zichzelf terugvond. Ze werd oma, ontdekte de schoonheid van de natuur langs de Langbroekwetering en vond opnieuw de rust waar ze als jong meisje al naar op zoek was. Haar levensles is kort maar krachtig:
“Durf los te laten, Durf te leven, Durf jezelf te zijn.”
Ze leerde zichzelf af om te oordelen, een patroon dat ze van haar moeder had meegekregen. Niet langer het boek beoordelen op zijn kaft, maar het hele verhaal leren lezen. Een wijsheid die ze aan haar kleinkinderen en aan iedere jongere zou willen doorgeven!
Dit is het verhaal van Sarida. Een vrouw die haar vleugels uit durfde te slaan, ondanks alles. Een vrouw die geleerd heeft: soms is loslaten de enige weg naar echte vrijheid.
