Een broodkorst met stroop - Bente interviewt Tiny Tiernego
Datum: 15-04-2025
Schrijver: Bente
Het is de winter van 1944 tot 1945, je zal vast weten over welke winter dit gaat:
De Hongerwinter. Ik, Tiny Tiernego, was toen 9 jaar oud. Ik woonde met mijn familie in een huis in het buitengebied van Rotterdam, met fruitbomen, kippen, en een varken, dus hoefden wij geen honger te lijden ondanks het grote voedseltekort in Nederland. Ik zat in de woonkamer een boek te lezen op de bank toen er iemand op de deur klopte.
Ik riep naar mijn moeder dat er iemand voor de deur stond, en ze deed de deur open. In de deuropening stond een uitgemergeld jongetje van mijn leeftijd. Het jongetje vroeg verlegen of hij een stuk brood zou mogen. Ik keek naar mijn moeder en zag in haar ogen dat ze veel medelijden had
Mijn moeder zei dat hij een broodkorst met stroop mocht en toen liep ze naar de keuken.
Ik keek naar de jongen, hij had vieze en versleten kleding aan. Ik glimlachte vriendelijk zodat hij wist dat hij ons kon vertrouwen. Ik hoorde voetstappen achter me toen mijn moeder kwam aanlopen met het stuk brood in haar hand. De jongen nam het brood snel aan en bedankte mijn moeder terwijl er tranen van blijdschap in zijn hongerige ogen stonden.
Even later hoorden we weer geklop op de deur. Dezelfde jongen stond weer in de deuropening en deze keer had hij allemaal krassen op zijn gezicht waar bloed uit drupte. Hij moest huilen en vertelde ons dat zijn stuk brood was afgepakt door een andere jongen. Aangezien wij niks tekort kwamen gaven we hem nog een stuk brood en boden hem aan om het dit keer binnen in het halletje op te eten. Hij vertelde ons hoe ontzettend dankbaar hij was, en dat hij deze gebeurtenis nooit meer zou vergeten. Hij at zijn broodje op en vertrok. We hebben hem nooit meer teruggezien.
